محققان آمریکایی با بررسی داده‌های ۵۰ ساله مأموریت پایونیر زهره ناسا، که در دهه ۱۹۷۰ به این سیاره فرستاده شده بود، به کشف مهمی دست یافتند.
این داده‌ها، که روی میکروفیلم‌های آرشیو ناسا نگهداری می‌شدند، پس از دیجیتالی شدن مورد تحلیل قرار گرفتند.
تمرکز پژوهش روی اطلاعات دو ابزار کاوشگر پایونیر بود که ابرهای زهره را رصد کرده بودند.
در ابتدا تصور می‌شد یکی از ابزارها در دهه ۱۹۷۰ دچار نقص فنی شده، زیرا اطلاعات دی‌اکسیدکربن به‌طور ناگهانی افت کرده بود.
اما تیم تحقیقاتی جدید دریافت که این افت به دلیل گرفتگی ورودی ابزار با ذرات معلق ابرها بوده است؛ این گرفتگی، نمونه‌برداری تصادفی از ترکیبات ابرها را ممکن کرد.
تحلیل‌ها نشان داد که برخلاف باورهای پیشین، ۶۲ درصد از آئروسل‌های ابرهای زهره از آب تشکیل شده است.
این آب نه به‌صورت قطرات خالص، بلکه در ترکیبات هیدراته مانند سولفات آهن و منیزیم هیدراته وجود دارد.
این یافته، درک جدیدی از جو سیاره زهره ارائه می‌دهد و گامی مهم در شناخت این سیاره مرموز است.
